Quick Assembler's libraries Packer v1.0
      (w skrócie: QAPACK lub QAP)

Ten krótki programik służy do skracania
źródłówek w formacie Quick Assemblera.
Czasami, przy pisaniu dłuższych progra-
mów zdarza się, że brakuje mi miejsca
na ramdysku, aby umieścić tam potrzebne
biblioteki i użytki. A jeżeli ktoś ma
gołą 65-kę i ramdysk 14kB pod ROM-em?
Wówczas starczy tam miejsca jedynie na
QA i ew. object. Najczęściej używa się
wtedy pseudorozkazu "icl". W przypadku
gdy biblioteki te znajdują się na ram-
dysku, czas assemblacji jest jeszcze
znośny, ale jeżeli biblioteki są dołą-
czane z dysku, wówczas trwa to choler-
nie długo.
Ratunkiem w takiej sytuacji może stać
się właśnie QAP. Usuwa on z listingu
komentarze, zbędne spacje i eol'e.
Ponadto, usunie on cały tekst za pseu-
dorozkazem "end" oraz skróci etykiety
znajdujące się na początku lini do
sześciu znaków. Można więc zaoszczędzić
zarówno miejsce na dysku, jak i czas,
który się poświęca na assemblację.
Możliwe, że po skróceniu źródłówki,
biblioteki te będzie można dołączyć do
głównego programu kombinacją klawiszy
^Kr.
Radziłbym jednak, aby najpierw zarchi-
wizować biblioteki z opisami, ponieważ
po spakowaniu QAP, stracą one swoją
czytelność.

Po wczytaniu, program się przedstawi,
poda rozmiar bufora i poprosi o nazwę
pliku do spakowania. Bufor rozciąga się
od memlo do $b000 i dla DOS-u II+/D
wyniesie on $9000. Prog można odpalić
z włączonym basic'em, sam go odłączy
podczas wczytywania.
Przy podawaniu nazwy pliku (zarówno
źródłowego, jak i docelowego), można
pominąć nazwę urządzenia (domyślne to
stacja z której był wczytany program;
jest ono wyświetlone przy podawaniu
nazwy) oraz rozszerzenie (domyślne to
odpowiednio '.ASM' i '.QAP'). Ponadto,
jeżeli zamiast nazwy pliku poda się
cyfrę, spowoduje to zmianę numeru do-
myślnej stacji, a jeżeli w nazwie użyje
się znaku '*', wówczas wyświetlone zos-
tanie directory plików o podanej masce.
Wyjście z programu uzyskuje się poprzez
wpisanie kropki zamiast nazwy pliku.

Program działa na zasadzie łączenia
kilku źródłówek w jedną, jeżeli ostat-
nio wczytana posiadała pseudorozkaz
"end", wówczas przy wczytywaniu kolej-
nej, wskaźnik bufora jest zmniejszany
o 5 bajtów, co powoduje że rozkaz ten
jest obcinany.
W tryb zapisu przechodzi się po wciś-
nięciu samego klawisza 'return' przy
podawaniu nazwy pliku źródłowego (ale
program przejdzie w tryb zapisu tylko
wtedy, jeśli w buforze są jakieś dane).
Przy okazji podawana jest długość pliku
po spakowaniu, przed spakowaniem, oraz
stosunek tych długości w procentach.
Powtórne spakowanie naturalnie nic nie
da, ale może to być przydatne przy łą-
czeniu dwóch źródłówek.
Aby zobaczyć na czym polega to całe
skracanie, proponuję jako plik docelo-
wy wpisać 'E:'.
Po zgraniu pliku bufor jest ponownie
inicjowany i program przechodzi w tryb
łączenia.

Nie muszę chyba dodawać, że poprawnie
pakowane są tylko poprawnie zbudowane
źródłówki. Jeżeli podczas pakowania
zabraknie miejsca w buforze, wówczas
pojawi się komunikat 'Out of memory',
zaś jeżeli pojawi się błąd 137, znaczy
to, że próbuje się spakować plik bina-
rny...

Wersja ta nie skraca etykiet występują-
cych wewnątrz lini, ale jest to do zro-
bienia w wersji kolejnej, jeżeli takowa
wogóle ujrzy światło dzienne.

                            Charlie.