1984, Sea Fighter Poseidon, Taito - ratujemy nurków uwięzionych w szklanych kapsułach. Świetnym pomysłem jest możliwość przejmowania motorków po przeciwnikach w razie gdyby nasz został zniszczony albo musielibyśmy go wyrzucić ze względu na brak paliwa (inaczej eksploduje razem z nami).
1984, Snacks'n Jaxson, Bally Sente - sterując głową siedzącego przy stole klauna musimy starać się łapać artykuły żywnościowe i jednocześnie powstrzymywać swój własny nos przed wybiciem szyby. Po przypadkowym zjedzeniu czegoś niestrawnego (np. mydła) trzeba to jak najszybciej wypluć (klawisz fire).
1984, Snakepit, Bally Sente - batożymy węże, skorpiony i inne tego typu plugastwa. Poruszamy się trackballem, a batem machamy przy pomocy czterokierunkowego joya.
1984, Son Son, Capcom - ich druga gra i jednocześnie pierwsza wydana także w USA. To prosta platformowa strzelanina oparta na motywach chińskiego klasyka zatytułowanego Journey to the West.
Zastanawia mnie możliwość wyciągnięcia muzyczek granych przez POKEY-a/POKEY-e z gier korzystających z Atari System 1 i 2 i zrobienie z nich SAP-ów. W źródłach MAME'a jest mapa pamięci, więc... :)
1984, Sanrin San-chan: Tricycle San (na zachodzie Spatter), Sega - sterując małą dziewczynką jeżdżącą na trójkołowym rowerku zbieramy kwiatuszki i unikamy przeciwników.
Przy okazji ciekawostka prosto z mejmowskich dokumentów. "This is a strange thing: the PCB is marked 'Valadon Automation (C)1983' and 'Fabrique sous licence par Gecas/Milano' (Manufactured under license from Gecas/Milano). But if you look in ROM 7 with an hex editor you can see the following: '(C)1984 Itisa' and 'Un bonjour a Jacques de Pepe Petit et Henk' (A good morning to Jacques from Pepe Petit and Henk). These are the programmers in Itisa - Henk Spits, Josep M. Petit & Josep Morillas, the very same three persons working on Botanic (1984, Itisa). Game writings in the EPROM are in English and Spanish. So we have an English/Spanish game with a French easter egg on a French PCB manufactured under licence from an Italian company! Let's call it melting pot!"
1984, Star Force, Tehkan (w USA 1985, Megaforce, Video Ware) - jest moc i ogień (zwłaszcza po zebraniu modułu dającego autofire), ale dlaczego kolejne etapy są tak bliźniaczo do siebie podobne...
1984, The Guiness (na zachodzie Strength & Skill), Sun Electronics - jeżeli tylko piłowanie drewna czy wbijanie pali można zaliczyć do sportów, to mamy kolejną multieventową grę sportową.
1984, Super Bagman, Valadon Automation (oraz Stern Electronics) - naszemu znajomemu złodziejowi udało się uciec z pierdla. Poza odzyskaniem swojego łupu będzie także próbował uwolnić kumpla po fachu. Druga część jest nie mniej unforgiven niż pierwsza - szacun dla wszystkich potrafiących w to grać.
1984, Super Basketball, Konami - do obsługi gry potrzebne są aż trzy klawisze fire, z czego drugi i trzeci to standardowe rzuty oraz podania. Zaciekawił mnie za to pierwszy z nich służący do... kozłowania piłki - bez rytmicznego wciskania go nasz zawodnik nie raczy ruszyć się z miejsca.
1984, Super Don Quix-ote, Universal - kolejna z laserdyskowych przygód pozwalająca graczowi wcielić się w rycerza spieszącego na ratunek swojej ukochanej Isabelli, która jest przetrzymywana przez złą wiedźmę. Zieeew... Na szczęście to tylko cztery kierunki oraz jeden fire - z podpowiedziami da się przejść w 15 minut. I bardzo dobrze, bo angielski dubbing jak zwykle przyprawia o odruch wymiotny.
1984, Super Punch-Out!!, Nintendo - nie trzeba było długo czekać na drugą część. Poza nowymi oponentami do rozsmarowania jest także dodatkowy unik: joystick w dół.
1984, SWAT, Coreland/Sega (na zachodzie Bally Midway) - bardzo abstrakcyjna strzelanina, w której usiłujemy powstrzymać kosmitów przed budowaniem tuneli.
1984, Thayer's Quest, RDI Video Systems - ot i laserdyskowa ciekawostka. Nie jest to bynajmniej kolejna prosta strzelanina, nie musimy też ćwiczyć szybkiego reagowania w odpowiedni sposób - tym razem mamy bowiem do czynienia z... przygodówką.
Wcielamy się w młodego Thayera podróżującego po trzech królestwach, którego zadaniem jest pokonanie niejakiego Sorsabala the Twisted. Granie polega na wyborze kolejnej lokacji do odwiedzenia, a także zbieraniu oraz odpowiednim używaniu przedmiotów. To pierwsza automatówka wyposażona w prawdziwą klawiaturę (maszyna nie posiada żadnego innego kontrolera). Niestety RDI poskąpiło pieniążków na porządne materiały - zamiast twardych guzików z przełącznikami montowano mięciutką membranę, która nie była w stanie wytrzymać zbyt długo.
Fajnym bajerem są nowe dialogi towarzyszące ponownej wizycie w znanym już miejscu - dzięki temu nie trzeba umierać z nudów wysłuchując wciąż tych samych gadek (lecz niestety też tylko do czasu). Żeby jednak nie było nam zbyt wesoło, co jakiś tracimy życie nawet jeśli akurat nie zginęliśmy - miało to zapobiec niekończącemu się łażeniu w tę i z powrotem.
Gra nigdy nie została ukończona - nasz quest obejmuje jedynie trzy królestwa (Weigard, Illes oraz Iscar) z planowanych pięciu (brakuje Far Reaches i Shadoan), co doskonale widać w introdukcji, a także podczas samej rozgrywki (dialogi plus wszelakie odniesienia do pełnego kompletu zbieranych przez bohatera magicznych relikwii). Domowe wydanie na konsolę Halcyon jest nieco obszerniejsze (zajmuje obydwie strony laserdysku), ale też niekompletne - to głównie dodatkowe sceny w intro oraz kilka zamkowych pokoi w Iscar.
Gierka, choć tak różna od tego co widzieliśmy do tej pory, wciąż nie powala na kolana. Wydaje się cokolwiek nowatorska i raczej ciekawa, lecz tylko za pierwszym razem - każde kolejne podejście to jedynie bezmyślne powtarzanie z pamięci ciągu koniecznych do zwycięstwa czynności. A zatem nice try RDI, ale droga niestety wciąż nie tędy...
Mejmowski artwork poza powyższą klawiaturką zawiera jedynie licznik punktów oraz żyć.
Dorzucam jeszcze mały bonusik, czyli wersję ze wspomnianej powyżej konsoli. O emulatorze raczej możemy tylko pomarzyć, gdyż wydano na nią zaledwie dwie pozycje - skórka niewarta wyprawki. Natomiast pozostałe dwa królestwa obejrzymy sobie w drugiej części gry działającej między innymi pod DOS-em. :)
@gorgh Myślisz? W sumie przegląd to przegląd - wydawało mi się, że wypada przynajmniej napomknąć o wszystkim, bo bez tego nasza historia gejmingu nie będzie kompletna, a niekiedy są to arcyciekawe rzeczy, które zwyczajnie warto wiedzieć. O lepszych czy bardziej złożonych tytułach przecież zawsze staram się napisać kilka słów więcej. Poza tym coś co dla mnie jest mało grywalne może akurat spodobać się komuś innemu, a skąd będzie wiedział o istnieniu takiej gry? Skoro już i tak przeglądam wszystko jak leci, to czemu by nie zrobić naszej małej bazy danych, tym bardziej że słabizny totalne nareszcie się kończą. No ale mi tam wszystko jedno - mogę pisać wyłącznie o swoich perełkach. Lecz lojalnie uprzedzam, że gdybym tak robił od początku, to przedstawiłbym wam zaledwie 18 automatówek - tylko tyle póki co sobie zostawiłem. I bynajmniej nie ma pośród nich klasyków takich jak Pac-Man, Donkey Kong, Defender, Galaga czy Dig Dug. Dlatego proszę też innych zainteresowanych o opinię w tej sprawie: nie chcecie już więcej kompletnego przeglądu wszystkich wydanych na daną platformę tytułów?
To ja może powtórzę za pewnym panem (on mówił oczywiście o znanym i lubianym Autorze polskiej fantastyki naukowej): "Tenchi to jest jakaś zorganizowana grupa, która kolektywnie dokonuje przeglądu tego wszystkiego - to nie może być jeden człowiek" :D
Wszystko można. :) Co prawda automatówki (niekoniecznie tylko te wczesne) są zazwyczaj na tyle prostymi grami, że obejrzenie jednego screenu już pozwala nam zorientować się, czy chcemy zobaczyć je w akcji (po to właśnie są linki do filmików), ale nie ma sprawy: postaram się pokazywać więcej jeśli tylko będzie co.
1984, Time Pilot '84: Further into unknown world., Konami - zasada ta sama co w pierwszej części, czyli ile mamy pary w palcu. Nasz arsenał wzbogacił się o dodatkową broń, którą są samosterujące rakiety wystrzeliwane drugim klawiszem fire. Służą one do zdejmowania bossów oraz nieco większych lub opancerzonych przeciwników.
1984, The Tower of Druaga, Namco - klasyczna już labiryntówka. Jako książę Gilgamesh ratujemy porwaną kapłankę o imieniu Ki z łap tytułowego demona Druagi. Gejmplej generalnie sprowadza się do zdobycia klucza oraz opuszczenia danego poziomu, ale... W każdym z nich ukryta jest skrzynia pojawiająca się po spełnieniu określonego warunku (przykładowo w pierwszym etapie należy zarżnąć trzech przeciwników). Cały problem polega na tym, że oczywiście musimy sami odkryć co dokładnie trzeba zrobić, a czasami zahacza to o absolutną abstrakcję: wejście na drzwi bez klucza, przejście odpowiedniej ilości pól we właściwych kierunkach, dotknięcie jednej ze ścian... Brakuje tylko konieczności splunięcia myszką przez lewe ramię. Niektóre ze zdobywanych w ten sposób przedmiotów są niezbędne do zwycięskiego ukończenia przygody i jeżeli takowy przeoczymy, no to już kaplica - możemy zacząć od nowa. Raczej niemiła sytuacja gdy się weźmie pod uwagę obszerność całości (60 pięter, plus minus dwie godziny rypania). Właśnie przez to prezentowana pozycja nie zdobyła na zachodzie praktycznie żadnej popularności, podczas gdy w Japonii do każdego automatu ustawiały się długie kolejki.
Gra początkowo nazywała się The Tower of ANU. Rok po jej premierze Namco wypuściło także wersję planszową, a w 2008 wyemitowano pierwszą serię anime wyprodukowanego przez studio Gonzo. Nosi ono tytuł Druaga no Tou ~The Aegis of URUK~...
...i rok później jest kontynuowane jako Druga no Tou ~The Sword of URUK~.
Możemy się z niego między innymi dowiedzieć, iż żadna szanująca się czarodziejka nie wyjdzie na pole walki bez niebotycznych obcasów oraz bojowych nekomimi ("neko" to "kot", "mimi" to "uszy" - owo zakładane na głowę akcesorium jest niezwykle popularne w Japonii nie tylko wśród dziewcząt). :D
Mówiąc zaś bardziej poważnie, obie wspomniane serie utrzymane są w klimatach lekkiej komedyjki fantasy bardzo luźno opartej na fabule gry. Całość jest wręcz naszpikowana rozmaitymi smaczkami oraz odniesieniami do oryginału, ba! - w jednym z odcinków bohaterowie trafiają nawet na sprawny automat i radośnie sobie grają. :) Chciałbym polecić owo anime waszej uwadze jako że bawiłem się przy nim znakomicie, ale nie wiem czy każdemu będzie w smak odrobinkę zboczony humor pojawiający się tu i ówdzie - na przykład taki.
1984, Trivia, Greyhound Electronics - kolejny quiz. Wersji z rozmaitymi zestawami pytań jest od cholery (21 w samym mejmie), więc podaruję sobie wypisywanie ich wszystkich. W każdym razie mamy w czym wybierać - są nawet takie kategorie jak Famous Quotes, Star Trek czy Adult Sex.
1984, Trivial Pursuit Arcade, Bally Sente - no proszę: ta całkiem ciekawa planszówka znana między innymi z wydań komputerowych miała także automatową edycję.
Całość obsługujemy zaledwie dwoma klawiszami fire: zielonym i czerwonym. Grać może do czterech osób naraz. Po wrzuceniu monetki rozpoczynamy od wyboru swojej postaci mającej reprezentować nas na planszy. Kostka automatycznie losuje ilość pól o jaką możemy poruszyć się w danej turze, my zaś decydujemy w którą stronę chcemy pójść: zielony fire to ruch zgodnie ze wskazówkami zegara, czerwony - wprost przeciwnie. Po wylądowaniu w pożądanym miejscu musimy odgadnąć (no chyba że akurat wiemy), czy odpowiedź na zadane pytanie jest prawdziwa czy nie. Czerwony fire pozwala nam odrzucać fałszywki. Za dobrą decyzję otrzymujemy punkty, błędna kosztuje nas jedno z czterech żyć. Celem gry jest jak najszybsze zaliczenie kompletu specjalnych pól widocznych w narożnikach planszy - zwycięzcą zostaje pierwszy z graczy, któremu uda się to zrobić.
1984, Tube Panic, Fujitek/Nichibutsu - pierwsza japońska trójwymiarówka. To prosta strzelania, w której lecimy przed siebie i naparzamy do pojawiających się przeciwników.
1984, Turkey Shoot: The Day They Took Over, Williams - zabawna, ale niestety średnio grywalna celownikowa nawalanka, w której jesteśmy specjalnym agentem do zwalczania indyczej przestępczości. Poza zwykłym strzelaniem mamy także bardzo limitowane granaty oraz chwilowe zamrożenie przeciwników.
1984, Two Tigers, Bally Midway - strzelanina, w której zatapiamy wrogie okręty używając do tego swoich własnych bomb oraz... zestrzelonych przeciwników.
Wersja wypuszczona jako coversion kit do Trona różni się kilkoma drobiazgami - przykładowo brak trzeciego klawisza fire odpowiedzialnego za przyspieszanie naszego lotu.
1984, Us vs. Them, Mylstar Electronics - laserdyskowa strzelanina, w której chronimy naszą planetę przed najeźdźcami z kosmosu. Polecam obejrzeć sobie cały filmik z przejścia - przerywniki pojawiające się między etapami oraz w ich trakcie są tak genialnie kiczowate, że można się turlać ze śmiechu.
1984, Vanguard II, SNK - tym razem widok mamy z góry. Przechodzenie etapów polega na zniszczeniu określonej ilości celów zanim będziemy mogli zaatakować centrum. Gra się tak cudownie sztywno, że pierwsza część wydana trzy lata wcześniej to przy kontynuacji autentyczny hicior.
